Frequently Asked and Confusing Kwestyons - "FACKs"

Boy Tanong: So sino ka muna?

Popoygelo: Isang self-confessed fan ng isang artista na hindi ko na papangalanan. Hulaan mo na lang kung sino. Isa din akong Programmer sa umaga at nagiging macho dancer sa gabi.

Isang tipikal na empleyado na pumapasok sa opisina, na-le-late at nabibigyan ng memo (and recently, suspension)

** Sabay pasok ng isang seksing babae na halos naka-bikini at sisigaw ng “Congratulations!”. **

Isang tipikal na empleyado na nagla-lunch at nag-o-over break at madalas maglagalag sa internet kahit pa oras ng trabaho at maraming deadline na kailangang tapusin.

"Dear boss, hindi niyo ako masisisi, ako'y empleyado lang na nadadarang at natutukso din ng internet."

Isa din akong frustrated teacher, frustrated musician, at frustrated character actor/action star. At higit sa lahat, isa lang akong normal na tao na tumatambay dito, kumakain, naliligo, jume-jebs, umaasa, nasasaktan at nagmamahal … katulad mo! Mas gwapo nga lang ako.

Boy Tanong: Paano mo i-de-describe ang sarili mo?

Popoygelo: Sa pisikal na aspeto na muna tayo. Dalawa lang naman maging gusto kong ultimate description sa sarili ko eh. Una, “Tall, Dark and Handsome.” Sa ultimate description na yan na sumikat dahil kay Richard Gomez, sa isang katangian lang ako tumama.

Sa “Tall”? Hindi!

Sa “Handsome”? Medyo lang.

Sa “Dark”. Ay! May unicorn na dumaan sa likod mo. Nakita mo ba? Sayang!

Pangalawa. Minsan ginusto ko 'yung datingan ko eh parang “Rugged but Handsome look”. Parang si Bradley Cooper lang. Hindi ako nagaahit ng bigote, balbas at patilya. Tapos nagpapahaba pa ako ng kulot ko na buhok pero lahat ng ito hindi pa din sapat. Bitin! Hanggang dun lang ako sa “Rugged” at hindi umaabot sa "Handsome". Oh well, sabi nga nila: “We can never have it all.”

At dahil katuwaan lang naman ito at para mas madali na ang kwentuhan at wala nang halong bolahan at kasinungalan, i-de-describe ko na lang ang sarili ko bilang isang gwapo na tipong “Boy Next Door” na blogger.

** Sabay kindat and do the pogi pose. **

Boy Tanong: Eh bakit ka nandito ngayon? Nagpapauso ka na naman ba o nakikiuso?

Popoygelo: Hindi ako nagpapauso, nangongopya lang ako, tulad ng dati. Mula pa nung elementary hanggang college. Kaya nga naka-graduate ako eh.

Isa pa, hindi din ako nakikiuso, matagal na akong nagsusulat. Tambay ako sa isang social network site dati kaso nilayasan ko na sila kase puro tindahan na lang ang naandun. Pakiramdam ko, I don't belong. Iniwan ko na ang lugar na yun pati ang aking pitong readers. Sana matagpuan nila ito at muling basahin ang mga isinusulat ko.

Boy Tanong: Bakit ang tagal mo nawala at tumigil sa pag-ba-blog?

Popoygelo: Alam mo yung tinatawag na writer's block?

Boy Tanong: Ano? Writer's BLACK?

Popoygelo: Nang-aasar ka ba? Gusto mo di ko na sagutin mga tanong mo?

Boy Tanong: Sorry na. O siya tuloy na tayo. Writer's block kamo?

Popoygelo: Oo! Ganun yata nangyari saken eh. Isipin mo, kahit gaano karami ang ginto sa mundo, langis sa Middle East, barumbadong driver ng bus sa Edsa at Commonwealth, mga corrupt na politicians sa Pinas, pasasaan ba't mauubos din lahat yan.

Ganun din yata ang nangyari sa mga tunay at gawa-gawang kwento ko, nauubos at nawawala din

… parang …

Love!

Ngayon, sinusubukan ko bumalik, pa-unti-unti, hanggang sa maging regular na ang lahat. Kasing regular ng pag-ngiti mo kapag inlababo ka. Lande!

Boy Tanong: Kamusta ka pagkatapos ng matagal na hiatus?

Popoygelo: Aba, okay ka magtanong ah. May nalalaman-laman ka pang “hiatus”. Ano ba ibig sabihin nyan?

Boy Tanong: Basta! I-google mo.

Popoygelo: Suplado! Che!

Boy Tanong: So kamusta ka nga pagkatapos ng matagal mong hiatus?

Popoygelo: Ang kulet mo din eh no? Sige na nga, sasagutin ko na. Ayos naman ako. Gwapo pa din, as usual. Hindi na yata mawawala sa akin ang kagwapuhan, kakisigan at pagiging sinungaling ko. Medyo pagod lang ako sa buhay empleyado kase dalawa ang trabahong pinapasukan ko ngayon. Kase nga di ba, Programmer ako sa umaga at macho dancer ako sa gabi? Ikaw kaya pagsabayin mo 'yung mga trabaho na 'yun tingnan natin kung hindi ka mapagod. Sa umaga sasakit yung mga daliri, kamay at pulso mo kakadutdut sa keyboard. Sa gabi sasakit naman ang katawan mo kaka-giling at kakadutdut ng mga “matronix”.

On a more serious note (Yes, english. Last na yan, ubos na at wala nang natira sa baon.) Okay nga lang ako. Surviving. Unti-unting nagpapayaman.

At ang pinakamaganda sa lahat …

“Ako ay inlababo nang tunay...”

** Play Tindahan ni Aling Nena by Eraserheads here. **

Boy Tanong: Sige ikaw na!

Popoygelo: Oo! Ako na! At kami na! Ngayon, manigas … ay wag 'yun, parang bastos eh.

Erase! Erase!

Eto na lang: Ngayon, mamatay ka sa inggit!

Die due to extreme envy! Bwahahahaha!

Boy Tanong: Sino first crush mo?

Popoygelo: Ayos sa tanong ah, parang high school lang. First crush ko 'yung kaklase ko nung kinder. 'yung babaeng may mahabang buhok na lampas na sa puwitan niya. Di ko na lang papangalanan kase nahihiya ako eh. Isa pa, hindi mo din naman siya kilala.

Boy Tanong: Si Precious 'yun noh?

Popoygelo: Ay put*ng i*a!

Boy Tanong: Sino first kiss mo?

Popoygelo: Mother!

Boy Tanong: Sino first love mo?

Popoygelo: God!

Boy Tanong: Sino first …

Popoygelo: Teka, teka, teka! Puro ka na “First” ah. Ibahin mo naman. Baka ma-bored 'yung first reader ko kung ganyan na lang lagi.

Boy Tanong: Ilan ba readers mo?

Popoygelo: Dati pito, ngayon, sa bilang ko, mga tatlo na lang yata. Mababawasan pa yan ng isa kung ibabawas ko 'yung pangalawang pagkatao ko na nagbabasa ng blog ko at natatawa sa sarili kong joke.

Boy Tanong: Adik ka?

Popoygelo: Medyo. Kaya mag-iingat ka sa akin.

Boy Tanong: Teka, ala-una na ng madaling araw ah. Bakit gising ka pa?

Popoygelo: Ta*na! Oo nga ano? Di ko napansin. Panigurado late na naman ako neto bukas.

Boy Tanong: Pano yan? Madami pa akong tanong.

Popoygelo: Kaya mo bang magpigil ng ihi mo kung wala kang ibang maiihian?

Boy Tanong: Oo!

Popoygelo: Pwes pigilin mo na din muna yang mga tanong mo kung wala kang pagtatanungan. Matutulog na ako. Good night.

Boy Tanong: Suplado! Kala mo gwapo.

Popoygelo: Talaga!

Boy Tanong: May next time pa ba?

Popoygelo: Oo naman. Mag-abang abang ka lang. :)

FTW Sunday.

Medyo stressed out na ako sa trabaho nitong mga huling nakaraang linggo. Marami akong kailangang gawin pero hindi ko lahat matapos. Ang dali ko kaseng ma-distract. Hindi ako makapag-focus ng 100% sa ginagawa ko. Paano ba naman, ang lakas manukso ni 'Facebook'. Feeling ko binubulungan niya ako sa tenga at sinasabihan na: "Halika, sumilip ka sa akin kahit sandali lang." Anong magagawa ko? Tao lang ako. Mahina. Nadadarang. At natutukso rin. Kaunti bulong, hindi ko na ang mag-Alt + Tab at saka mag-check sa Facebook.

Dagdag pa sa mga tukso eh pagkakaroon ng DoTa sa mga PC dito sa ofis. Pag lunch time, at uwian, madalas kami naglalaro ng mga katrabaho ko. 'Yung oras na OT ko sana para matapos ang tasks ko, nauuwi lang din sa paglalaro. Ako na ang model employee.


Dahil sa pagod at stress sa pagtatrabaho (at pag-FB / paglalaro sa ofis), naisipan ko na gusto ko na naman magbakasyon kaso wala naman akong kasama. Gusto ko na lang lumabas kahit saan bitbit ang camera ko at mag-picture picture ng sandali. At medyo kailangan ko din ng "All by myself time." Medyo may mga malalalim din kase akong bagay na iniisip tungkol sa personal na buhay at buhay pag-ibig.

Dahil hindi naman maka-alis at makapunta sa dagat, naisip ko na lang na pumunta sa park pagdating ng linggo.

At nung linggo nga, medyo tinatamad pa ako gumising ng maaga. Mga alas otso ng umaga na ako bumangon. Mga alas nuwebe, pumunta na ako sa Quezon City Memorial Circle. Mag-iikot ikot lang sana ako dun para mag-shoot ng mga nag-e-exercise, nag-ja-jogging at nagpipicnic.


Buti na lang talaga, hindi ako tinamad pumunta sa park nung araw na iyon. Natiyempuhan ko na may isang organization ng mga dog owners ang nasa park. Kasama nila ang kanilang mga aso. Swerte dahil may iba akong mali-litratuhan bukod sa mga nag-e-exercise, nag-ja-jogging at nag-pi-picnic.

Sulit naman ang naging punta ko. Natuwa ako sa pag-picture sa mga aso. Pansamantala, nawala ang pagod ko dahil nagamit ko ulit 'yung camera ko.


Pagkatapos, nung Linggo din na iyon, padating ng hapon, pumunta kami ng ilang kaibigan ko para manginain ng isaw manok at isaw baboy sa U.P. 15 sticks ng isaw manok, 15 sticks ng isaw baboy at 5 sticks ng tainga ng baboy. May dessert pa na 25 pesos worth of dirty ice cream with Mango, Cheese and Avocado flavors. Dahil dun kaya tumaas na naman 'yung 'Kasiyahan Meter' ko. :)

At bukod pa dun, Linggo ng gabi, medyo nagkausap kami ni 'commander-maylabs' at kahit papaano eh naging maayos na ang lahat sa pagitan naming dalawa. 'Yung 'Kasiyahan Meter' ko, munting nang sumagad. :D


So in short, naka-experience ako ng 'Panalong Sunday' nung nakaraang linggo. Dahil dun, masaya ako.


Eto ang mga pictures:





"Aspin"


"Labrador Retriever (Black)"


"Labrador Retriever (Lemon)"


"Golden Retriever"






"Chow-chow"


"Japanese Spitz"


"Miniature Schnauzer"








"Chihuaha"


"Miniature Schnauzer"




"Alaskan Malamute"




"Yorkshire Terrier"




"Siberian Husky"








"My Dream Dog: Beagle :)"


"15 sticks manok isaw + 15 sticks isaw baboy + 5 sticks tenga ng baboy"


"Mang Larry's Isawan"


"25 pesos worth of Dirty ice cream: Manga + Cheese + Avocado"

Two and a Half Accident

Para kay boss:

Dear boss, sorry kung isasantabi ko muna ang trabaho at mga tasks ko. Kailangan ko lang magsulat ng kwento para sa 3 readers ko. Sandali lang naman ito. Pagkatapos, babalik na ako agad sa pagiging alipin mo at ng kumpanyang ito. Promise! :)

At bago ang kwentuhan, isang pahabol pa.

Salamat Bro, kahit sobrang hassle ng mga nangyari kaninang umaga, nakarating pa din ako sa opisina ng maayos at ligtas. Late nga lang. At least ngayon, nagagawa ko pang enjoy-in ang magsulat at kainin ang baon kong Peanut Butter Sandwich. :)

Ang kwento:

Kahapon, Martes, maganda 'yung naging simula ng araw ko. Kung ano ang dahilan, hindi ko na lang babanggitin para sa sariling kong kaligtasan.

Kaninang umaga, Miyerkules, mga pasado 7:30AM ng makasakay ako ng taxi mula palengke ng T. Sora hanggang Makati. Apat kami na pasahero ng taxi, lahat papunta ng Makati Central Business District - 75.00 pesos ang bayad kada pasahero.

Matanda ang driver nung taxi na nasakyan ko. Naisip ko, dahil sa edad niya, mabait na driver si manong. Responsable magmaneho, maingat. Madiskarte. Tama naman ang hinala ko ... nung umpisa lang. Pero nagbago ang lahat ng nasa Kamuning na kami.

Umiwas yung driver namin sa traffic sa Cubao Tunnel - EDSA kaya dumaan siya ng inner streets sa Kamuning para makarating ng Cubao - Araneta Center tapos saka lulusot ng P. Tuazon pabalik ng EDSA.

Masikip 'yung kalsada, medyo alanganin para sa 2 lanes. Lilipat sana ng kabilang lane yung driver namin, sa may kanang lane. Tinitingnan naman nung driver 'yung kanang bahagi ng taxi, chine-check kung may mahahagip ba o wala. Nung masigurado na safe na, tumingin na ng diretso si manong at saka tumapak sa silinyador.

Tapos.

Blag!

Bigla na lang may motor na sumingit sa gilid at nabunggo ng taxi driver namin. Tumumba 'yung motor pero wala namang malalang nangyari. Minor accident lang. Tumigil 'yung taxi driver namin, hinihintay niya na kumprontahin siya nung dalawang traffic enforcer na sakay nung motor na nabangga namin. Mga limang minuto pa bago lumapit 'yung isang sakay nung motor pero wala naman siyang sinabi sa driver namin. So akala namin, okay na ang lahat.

Umabante 'yung taxi namin at inabutan ng red light kaya tumigil kame ulit sa kanto. Tapos humabol 'yung motor at saka humarang sa harapan ng taxi namin. May sinasabe 'yung nakasakay sa motor pero hindi ko marinig at maintindihan. Siguro sinasabe niya: "Langya kang driver ka ah, binangga mo kami, pasalamat ka at gwapo 'yung nakaupo sa front seat ng taxi mo. Dahil dun, abswelto ka na." Ako 'yung nasa front seat siyempre.

Dahil dun, tumabi ulit 'yung taxi driver namin sa bangketa. Bumaba ng taxi at saka nakipagusap dun sa mga sakay ng motor na nabangga namin. Mga kulang kulang sampung minuto ang nakalipas, bumalik na 'yung taxi driver namin. Hinihingal. Ini-start 'yung taxi at saka humarurot. Akala ko na-settle na nila lahat. Hindi nagsasalita 'yung driver. Bumibilis 'yung pagpapatakbo niya at saka dumaan sa mga eskinita. Nung makabwelo na siya sa paghinga, sabi niya: "Baba na lang kayo dun sa bandang unahan, tinakasan ko kase 'yung dalawang nakasakay sa motor eh." Parang Grand Theft Auto lang.

Patawid na kami sa isa pang intersection tapos dun sa kabilang kanto kami ibaba ni manong. Kung mamalasin nga naman, habang tumatakas eh nakabangga ulit si manong ng isa pang taxi. Pina-atras nung driver namin 'yung taxi at saka humarurot pa-abante para iwanan at takasan din 'yung nabanggang taxi. Kung Grand Theft Auto nga ito, may 2 stars na 'yung criminal rating namin.

Kaming mga pasahero, natakot na kami. Madami nang humahabol sa amin at mabilis na magpatakbo si manong. Kaya sabi namin, bababa na kami. Sabi nung driver: "Dun na sa bandang unahan." Gusto niya munang masigurado na wala na 'yung mga humahabol bago siya tumigil. Maya-maya lang, nakababa na din kami. At mag-isa na lang si manong driver sa paglalaro ng Grand Theft Auto - Live! Kung ano pa nangyari sa kanya at sa mga humahabol sa kanya, hindi ko na alam.

Pumara kami ng ibang taxi para ituloy ang biyahe papuntang Makati. Isang company taxi ang nalipatan namin - DOLLAR Taxi, 'yung kulay pula. Okay naman ang pagmamaneho ng driver. Company taxi kase kaya maingat din siya. Medyo matraffic na sa EDSA mula Cubao hanggang Santolan. Pagdating Ortigas, medyo maluwag na kaya nagsimula na din humarurot si manong.

Sa outer right lane na dumaan 'yung taxi na sinasakyan namin para iwasan 'yung mga nagsisiksikang sasakyan papasok ng Shaw Blvd. Tunnel. Tapos babalik na lang sana siya ng inner left lane kapag malapit na kami sa Tunnel. Nung simulan na nung driver 'yung pagbalik sa left lane, bigla namang may isang bus na bumaling pakanan, papunta ng outer right lane din. Buti napansin agad nung driver namin at naiwasan niya. Sa bilis nung takbo ng taxi namin, kapag bumangga kami sa bus na yun. Panigurado, magpapaikot-ikot kami - parang bote sa larong Spin-the-Bottle.

Sa puntong yon, dalawang aksidente na 'yung kinasangkutan ko tapos 'yung isa, muntikan na. Alam ko male-late na ako, kaya hindi na kasama sa mga dasal ko na sana eh hindi ako ma-late. Ang hinihiling ko na lang, makarating ako sa ofis ng ligtas.

Buti na lang at natupad ang kahilingan ko at nandito pa ako ngayon, nagba-blog sa oras ng trabaho habang kumakain ng peanut butter sandwich na malamig na dahil sa aircon.

Dear Boss,

Ayan na tapos na ako magsulat. Kung mabasa mo man ito, alam mo na kung bakit ako late ngayong araw. Sige, babalik na ulit ako sa pagtatrabaho.

Good Morning Sir / Ma'am. Thank you for coming.

Ilang beses ko nang nasabi, isa sa frustrations ko eh ang maging isang guro. May mga times nga na iniisip ko na mag-quit na ako sa pagiging isang I.T. Professional tapos hahanap ako ng mga schools na may magandang computer litarature program at mag-a-apply ako dun bilang teacher o instructor o professor o macho dancer.

Kaso tingin ko, wala akong sapat na teaching skills. May mga bagay akong gustong ipaliwanag pero hindi ko kayang ipaliwanag ng maayos kung hindi ko dadaanin sa 'charade'. Isa pa, ang sama ng hand writing ko. So baka ang mangyari, 'yung mga isusulat ko sa black board (na kulay green) o white board (na siyempre, kulay white) eh hindi din maiintindihan ng mga estudyante ko. Sulat doctor kasi.

Eto pa ang mahirap sa lahat. Wala akong husay pagdating sa 'sales'. Ano kinalaman nun? Mababa ang sweldo ng mga teachers. So kailangan nila mag-sideline sa pagtitinda ng mamisong kendi/chocolate, tocino, embutido para lang may dagdag na kita. Ngayon, pag sa akin nangyari 'yung may mababa na sweldo, hindi ko kakayahin magtinda ng mamisong kendi/chocolate, tocino, embutido. Paano na lang ang 'Lifestyle of the rich and famous' habits ko?

Enihaw, dahil sa World Teachers Day ngayon, gusto ko magbigay pugay sa lahat ng teachers sa buong mundo.

Sa mga teachers na nagbenta sa akin ng mamisong kendi na pinapakyaw ko dati.

Sa teacher na nangurot sa singit ko: nag-iisa ka lang Ma'am Abrilla (Grade One).

Sa teacher na nacute-an sa akin at kinurot patilya ko.

Sa teacher na binilhan ko ng isang bilao ng puto kase may usapan kami ng mga kaklase ko dati maghahanda kami para sa birthday niya (siya din 'yung teacher na kumurot sa patilya ko).

Sa teacher ko sa automotive na pinalo ako sa pwet at pinakanta ako ng 'Tell The World of His Love' sa harap ng klase.

Sa teacher ko na bigla akong tinawag sa recitation dahil napansin niyang wala ako sa sarili at busy ako sa pagtingin sa malayo. (Dahil dun, hindi ako nakasagot ng maayos.)

Sa teacher ko sa Filipino na binigyan pa din ako ng pasadong grade kahit hindi ako nakakapagpasa ng notebooks at book reviews sa 4th grading.

Sa teacher ko sa Chemistry na laging pinapansin 'yung buhok ko kapag mahaba na at lagi akong pinupuri kapag bagong gupit ako.

Sa teacher ko sa Araling Panlipunan na inuutusan kaming mag-igib ng tubig sa quadrangle gamit ang 1.5 liter bottles ng Coca-Cola. (Ad placement na naman oh. Wala ba akong libreng sopdrinks dyan?)

Sa mga teacher ko sa values: Kahit po ganito ang ugali ko ngayon, pramis marami akong natutunan sa inyo.

Sa mga teachers ko sa English: Kahit na pinagsayangan niyo ako ng oras, barok pa din ako mag-ingles. Me is not good in English.

At sa mga professors ko sa college na: hindi nagtuturo/pumapasok; amoy formaline ang make-up; laging hina-heart burn, nagpapagawa ng case studies; nagpapagawa ng reporting ng mga chapters sa course syllabus.

Sa lahat ng inyong sakripisyo.

Sa lahat ng inyong oras.

Sa lahat ng inyong pagsisikap.

Sa lahat ng inyong paghihirap.

Sa lahat ng inyong pagtitiis sa medyo hindi mataas na sahod.

At sa lahat ng inyong naibentang mamisong chocolate/tocino/embutido.

Salamat!

At mabuhay kayo!

Emo Post 09-27-2011

Umuwi man ng maaga o ng gabi,
Wala ding pinagkaiba.
Dahil sa bahay
Wala din namang naghihintay.

OMG

Oh My Gulay!

Hindi ko maalala kung ano 'yung kauna-unahang gulay na kinain ko nung bata pa ako. Siguro kalabasa yun. Mula nung bata pa kase ako, ayaw ko na talaga sa mga gulay. Choosy kase ako eh, kung makakakain naman ako ng isda, manok, baboy o baka, bakit ko pa pipiliin kumain ng gulay? Mas gugustuhin ko pa nga mag-ulam ng isang pakete ng Ovaltine o Milo kesa mag-ulam ng gulay. Ibubuhos mo lang 'yung Ovaltine o Milo sa bagong saing na kanin, solb ka na.

Noon, kalabasa lang talaga ang gulay na kaya kong tiisin na kainin. Hanggang ngayon, gusto ko pa din ang kalabasa, isa sa mga paborito kong gulay.

Unti-unti, habang tumatagal, natuto na din ako kumain ng ibang gulay bukod sa kalabasa. Sunod na nagustuhan ko na gulay eh sitaw.

Sunod, nasubukan ko kumain nung mga gulay na nasa pancit tulad ng repolyo, kerots (carrots), baguio beans. Paano ba naman kase, duon sa kinalikahan ko na lugar kapag may mga birthday celebration, laging nasa lamesa ang pancit. Dati sine-segregate ko pa 'yun - hinihiwalay ko 'yung mga gulay sa mga bihon, tapos yung bihon lang ang kakainin ko. 'Yung gulay, maiiwan na lang sa plato ko. Pero pag gutom na gutom ka na, hindi na uso yung pag-segregate pa ng bihon at gulay. Talo talo na. Diretso kain na.

Kadyos at langka, isa din sa mga paborito kong gulay combo.

Alam mo ba 'yung kadyos? 'Yun 'yung parang kulay itim na beans na maliliit. Madalas 'yun niluluto sa bahay dati kasabay ng pata ng baboy saka langka. 'Yung kadyos kapag sinahog mo sa ulam, nagiging kulay itim ang sabaw. Sabi nung ilang kamag-anak ko, pinaglihi daw ako ng nanay ko sa kadyos kaya maitin ang kulay ng balat ko. Minsan tong mga lihi lihi na to nakakaloko din eh. 'Yung iba naman sabi sa adobong pusit daw ako pinaglihi. 'Yung iba, sabi sakape naman daw ako pinaglihi. Hindi ko alam kung inuuto lang talaga nila ako o kung inaasar na nila ako eh.

Talong.

Mga ilang taon pa lang ang nakakalipas mula nung natuto akong kumain nang talong (okay, bawal muna ang 'green' thoughts ha, wholesome na usapan muna). Nung panahon na yun, tortang talong ang kinain ko. At mula nuon, hindi ako kumakain ng talong kung hindi torta ang luto. Pero minsan nangyare sa akin na umorder ako ng kare-kare. Ubos na 'yung karne saka ibang sahog ng ulam ko, talong na lang ang naiwan. Dahil sa gutom pa ako, pinilit ko na din kainin 'yung dalawang slice ng talong na nakasahog sa kare-kare na ulam ko. Talk about desperation. Pero okay naman pala ang lasa. Pwede nang pagtyagaan kung no choice na talaga.

Tapos nadagdag na sa listahan ng mga kinakain kong gulay ang okra at patatas. Pati sayote nakakain ko na paminsan-minsan. Tapos sa mga buffet, nagagawa ko na din kumain ngayon ng salad: lettuce, makatis at pipino tapos may thousand island dressing. May mga bagay talaga na masarap pag dressed - tulad ng salad at manok.

Pero may mga bagay din na masarap kapag 'undressed' tulad ng ... tulad ng... tulad ng... Okay fine! Wala akong maisip na example.

Through the years, nagmature na din ang panlasa ko sa mga pagkain. Kahit mga gulay nagagawa ko nang kainin ng kusa at hindi sapilitan.

Pero kahit anong pag-ma-mature pa ang mangyari sa panlasa ko, hinding hindi pa din ako kakain ng papaya. Kase nakakabawas daw 'yun ng ... oops, di ko pala pwedeng sabihin. Sabi ko kanina wholesome ang usapan na to. :)

Sh*t Happens - Edited

I wonder, ilan na kayang bloggers ang may blog na ganito ang title: Sh*t Happens.

Kung ilan man sila, pwes makikisama na ako sa istatistika.

Ang kwento:

Maaga ako gumising at naligo. Pagkatapos maligo, nagplantsa agad ako ng polo at ng pantalon na gagamitin ko sa opisina. Sa sobrang pagod ko kase pag-uwi, 'yung reserba kong energy eh para na lang sa pagkain, paghugas ng pinggan at panunood ng TV. Hindi ko na nagagawa magplantsa pa ng mga isusuot ko para sa pagpasok sa opisina kinabukasan.

Pagkatapos ko magplantsa, nag-almusal na ako, uminom ng gamot. Sa ngayon, dalawang gamot ang iniinom ko araw-araw. 'Yung una eh Sodium Ascorbate, Vitamin-C siya na pwedeng pang-replace sa Ascorbic Acid. Medyo bawal na kase sa akin ang Ascorbic Acid dahil sa 'yung hinayupak ko na sikmura eh sobra na kung maglabas ng asido. Pangalawang gamot ko eh 'yung Esomeprazole – Anti Ulcer daw ito. Muli, ang dahilan ng pag-inom ko neto eh dahil sa hinayupak ko na sikmura na sobra maglabas ng asido.

Pagkatapos kumain at uminom ng mga gamot, nag toothbrush pa ako (na minsan eh hindi ko na ginagawa kapag kapos na talaga sa oras - ganun talaga, kadiri kung kadiri pero wala munang basagan ng trip). In my defense, nagto-toothbrush naman ako (kapag di ko nakalimutan) pagkatapos ko mag breakfast sa opisina.

Bago tuluyang umalis ng bahay, nag-check pa ako lahat ng gamit sa bag ko.
-packed lunch
-extra jacket
-Sennheiser Headset (nagyayabang ba ako o nagpa-plug?)

Necessity 'yung headset kase panglabang sa kabagutan 'yun. Gamit ko 'yun pag nakikinig ng music at kapag pasimple akong nanunuod sa PC ko ng mga U.S. Series. Again, in my defense (parang ang sarap gamitin tong phrase na to, parang abogago este abogado ang dating), ginagawa ko lang talaga 'yun kapag wala na talaga akong magawa.

Okay na ang lahat. Nung sa tingin ko kumpleto na 'yung gamit sa loob ng bag ko. Ilang hakbang pa lang palabas, naalala ko naiwan ko pala 'yung celfone ko kaya bumalik ako. Nung makuha ko 'yung celfone, lumabas na ako ng bahay.

Sumakay ako ng tricycle mula sa subdivision namin papunta sa palengke kung saan naandun 'yung pila ng FX at taxi. Sumakay ako ng taxi papasok kasama ang tatlo pang pasahero na nakapila. Ganito kase ang sistema sa amin, pag wala nang FX, pumapara na kami ng taxi at dun kame sumasakay. 4 na pasahero kada taxi, 75.00 ang bayad kada isa. Sa biyahe, umidlip ako sandali, nung magising ako, nasa Cubao na kami, kaya lang sa ibabaw at hindi ilalim. Buong lakas ng loob ko minura 'yung taxi driver namin at pinapagalitan siya kung bakit sa Cubao Ibabaw siya dumaan. Natraffic tuloy kami at baka ma-late pa ako. Disclaimer: 'Yung eksenang pagmura sa taxi driver at pinapagalitan ko siya, sa isip ko lang 'yun lahat nangyari. Good boy pa naman ako.

Nung makalampas ng Guadalupe, nagumpisa nang magbayad 'yung mga kasama ko. Ako naman, umayos na ako ng upo at saka sinimulan kong kapa-kapain 'yung wallet ko.

Kapa sa bulsa ng pantalon – wala!

Kapa sa bulsa ng bag – wala!

Kapa sa loob mismo ng bag – wala!

May pambayad ako sa taxi? Mukhang wala!

P*tang I*a! Naiwan ko 'yung wallet ko. Kinabahan na ako, kase akala ko wala akong pambayad sa taxi. Naisip ko, baka mamaya ibaba ako ni manong driver sa kung saan dahil sa wala akong pambayad. O kaya baka pag-car-wash-in niya ako ng taxi niya. (di ba sa restaurant pag walang pambayad - hugas pinggan. Sa taxi, pag walang pambayad - hugas taxi). Isipin mo na lang pag lalake ka, tapos nagpatuli ka at wala ka palang pambayad, ano na lang kaya ang huhugasan mo?

Balik sa kwento.

Buti na lang pala nailagay ko sa pantalon ko 'yung coin purse ko. Kapag may mga barya ako, dun ko na sa coin purse ko nilalagay (malamang!). Kakasiksik ng barya sa coin purse, madami na din akong naipon.

Limang piraso ng sampung pisong barya = 50.00

Labing anim na piraso ng limang pisong barya = 80.00

Labing isang piraso ng tig-pi-piso = 11.00

Anim na tig-be-bente singko sentimos = 1.50

At dalawang tig diyes sentimos = .10

Ang barya ko lahat, umabot ng 142.70 pesos.

Nagbayad ako sa tricycle kanina ng 8.00. Pagkatapos nagbayad ako sa taxi driver ng 75.00 pesos. Ngayon, ang natira na lang sa pera ko eh 59.70. Kasama na dyan 'yung tig-bebente-singko at tig-di-diyes ko na barya. Kakaumpisa pa lang ng araw ko sa opisina at 59.70 na lang pera ko. Iniisip ko kung paano pa ito magkakasya sa buong araw na pasok sa opisina. Buti na lang kamo at naisipan kong magbaon ng pananghalian kahit hotdog at itlog lang ang ulam ko.

Pagkatapos ko naman mananghalian, pumunta ako ng Mini Stop para bumili ice cream (dahil gusto ko mag-dessert) at bumili na rin ng tissue (dahil kailangan ko rin mag you know...)

Ice cream = 11.00
Tissue = 12.00
Total = 23.00

Ang natitira na lang sa pera ko 36.70 pesos. Kailangan ko pa itong pagkasyahin para sa: (1) meryenda (dahil hindi ako pwede malipasan ng gutom). (2) Pambili ng MRT Card worth 14 .00 at (3) Pamasahe sa jeep worth 11.00

Nung hapon, bago umuwi, dahil sa gutom na ako, bumili ako ng maliliit na cheese bread sa Mini Stop sa halagang 21.00. Ang pera ko na lang, tumataginting na 15.70.

Habang naglalakad papunta ng Ayala MRT Station, kinakain ko 'yung dose pirasong maliliit na cheese bread na binili ko for 21.00. Bale lumalabas na 1.75 kada piraso. Ang mahal para sa isang munting tinapay na kayang-kayang ubusin ng isang bata sa isang subuan lang.

Saktong nasa Ayala MRT Station na ako at ubos na ang cheese bread ko. Bumili ako ng MRT Card na nagkakahalagang 14.00. Ang pera ko na lang, 1.70. Paano pa ako magbabayad sa jeep pauwi? Mag 1-2-3 kaya ako sa jeep tulad ng ginagawa ko dati nung elementary at high school pa ako? Hindi din uubra, kase sa terminal ako sumasakay. Kinokolekta na ang bayad bago pa man umalis yung jeep.

So ang tanong ulet: “Paano pa ako magbabayad sa jeep pauwi?”

Ang solusyon: Call-A-Friend!

Bago pa man ako umuwi, kinausap ko na yung isang kaibigan ko na madalas ko nakakasabay umuwi. Sinabe ko na sasabay ako ulet sa kanya pauwi. Nagkita kami sa MRT Station. Sumakay at nakipagsiksikan sa loob ng tren at bumaba ng North Avenue Station.

Pagdating sa terminal, nagpalibre na ako ng pamasahe sa kasama ko, at maya maya lang, nakauwi na ako.

Pagkauwi, hinanap ko agad 'yung wallet ko. Binilang 'yung laman at saka nilagay ko na sa loob ng bag ko para hindi na ulit maiwan.

Ang hirap maging mahirap sa Central Business District ng Makati!

Ngayon, ano ang natutunan ko dito sa insidenteng ito?

Una, laging magiipon ng barya at ilalagay sa coin purse.

Pangalawa, mahal ang maliliit na cheese bread sa Mini Stop.

At pangatlo, sa oras ng kagipitan (figuratively and literally) ang sarap isipin na may kaibigang handang tumulong sayo at handang ilibre ka ng pamasahe sa jeep pauwi. :D

Who would have thought?

Isa sa mga bagay na pwede kong ipagmalaki eh ang pagiging mayaman ko sa melanin. Marami akong naiisip na dahilan kung bakit ako maitim: Una, dahil sa nung bata ako, madalas akong nasa labas ng bahay para maglaro sa ilalim ng mainit at matinding sikat ng araw. Pangalawa, dahil sa dami ng melanin ko sa balat. Pangatlo, dahil sa pinaglihi ako ng mama ko sa adobong pusit at dinuguan. Lahat yan, mga posibleng dahilan kung bakit nasobrahan ako sa pagiging moreno.

May pakinabang din naman 'yung pagkakaroon ng madaming melanin. Napapansin ko noon, nung high school pa ako, mas nagagawa kong magbilad sa ilalim ng araw habang naghihintay ng jeep na masasakyan pauwi. Ang ibang kasabay ko na nag-aabang, mga nakapayong o di kaya'y nakasilong sa mga lilim para iwasan lang ang ginintuang sikat ng araw. Samantalang ako, taas noo ko iyong sinasagupa.

Kapag nagbi-beach, kadalasan, hindi na ako naglalagay ng mga lotion o sun-block o sun-screen na yan. Hindi din naman yan kilala ng balat ko. Kampante ako na hindi na ako kaya pang paitimin ni haring araw kahit gaano pa katindi ang sikat niya. Mula nung bata ako, wala akong memorya na nagrereklamo ako na masakit at mahapdi ang likod ko dahil sa sunburn. Kaya masasabi ko na ni minsan eh hindi ako nabiktima nung mga kaklase na namamalo sa likod kapag alam nila kagagaling mo lang sa beach.

Kapag nagbi-beach din ako, 'yung ibang kasama ko, pansin na pansin 'yung pagbabago nung kulay ng mga balat nila. Pero ako, kaunti lang o halos walang pinagkaiba. Ganun pa din. Maitim talaga.

Doon ko napagtanto, hindi ako kaya ni Haring Araw. Hindi na niya ako mapapaitim. Hindi niya ako mapaparusahan ng kanyang kapangyarihan na 'Super Sunburn'. 'Yun ang akala ko. Mali pala ako.

Nung sabado, dahil sa naandito 'yung mga pamangkin ko na laking Canada. Naisipan silang ipasyal ng tatay nila sa beach. Nagpunta kami sa Matabungkay. Apat na oras na biyahe mula Q.C. hanggang doon. Mahabang biyahe. Halos mabingi pa ako dahil 'yung nirentahan na jeep eh nahihirapan sa mga pataas na daanan. Kapag napupwersa 'yung makina, lumalakas 'yung ingay na lumalabas sa tambutso. Apat na oras ko din tiniis 'yun.

Nung nakarating na kami sa Matabungkay, agad na silang nagrent ng floating cottage. Sa tingin ko naman alam mo na ang floating cottage. Kung hindi pa, siguro naman kaya mo nang i-picture out 'yun - self-explanatory na yan kaibigan. Pero kung hindi mo pa din talaga alam, Google is your friend, my friend.

Nung madala na sa magandang pwesto 'yung floating cottage na nirentahan namin, sinumulan ko na ding magbabad sa tubig dagat. Maayos naman ang panahon. Medyo maambon tapos makulimlim. Kaso nung tumagal, umaraw na ng pagkatindi-tindi. Binaliwala ko lang 'yun. Nagbabad pa din ako sa tubig. Umaahon lang ako pag kakain na o kaya kapag magpapahinga. Hanggang sa natapos na ang mahabang bakasyon. Mga alas kwatro eh nagumpisa na kaming bumiyahe pauwi.

Sa biyahe pauwi, tiniis ko na naman ang pananakit ng pwet dahil sa apat na oras na biyahe. Tiniis ko din ulit ang sakit ng tenga dahil sa ingay ng tambutso. Pagkauwi, kumain lang ako ng triple decker sandwich at saka natulog na.

Paggising ko kinabukasan, sinalubong ako ng masakit na katawan, mahapding likod at balikat at mapula at nangingitim na mukha. Nabigla ako. Alam ko naman na noon pa maitim na ako pero hindi ko naman akalain na may i-iitim pa pala ako. Ngayon ko lang nakita ang sarili ko na ganito kaitim. Parang pork tocino na halos masunog na.

Hindi ko din makamot 'yung mukha, balikat at likod ko dahil sa hapdi. Kailangan ko pa magpunas ng face towel na binasa ng malamig na tubig para lang mawala yung hapdi na nararamdaman ng mga balat ko. Bwiset. Tinablan din yata ako ng sunburn.

Siguro, isa na ito sa matibay na patunay ng climate change. Ng global warming. Isang patunay na umiinit na talaga ang mundo. Akalain mo na si Haring Araw eh naisahan ako at nagawa pang sunugin at paitimin ang balat ko na matagal nang maitin.

Haring araw, tinalo mo na ako. Mula ngayon, mag-iingat na ako.

Ano ba magandang brand ng sun block?

Katibawasan Falls



Maligo sa falls na ito para mabawasan ang kati sa katawan.

Greatest Achievement #1

Dati dun sa kumpanya kung saan ako na-assigned (hindi po bilang isang guwardiya), ang usapan eh papasok ako ng alas-nuwebe ng umaga at uuwi ng alas-sais ng gabi. Araw-araw eh bibiyahe ako mula Tandang Sora hanggang U.N. Avenue. Medyo swerte pa nga kase isang sakay lang ng FX 'yung mula sa palengke namin hanggang sa opisina.

FX - Isa ito sa mabibilis at medyo mura na mode of transportation sa ngayon. Kumportable pa kase pag medyo kulang ka sa tulog at mahaba ang biyahe mo, pwede mong ituloy ang iyong tulog habang bumibiyahe sa FX. Mag-ingat nga lang, dapat alam mo kung kelan dapat gumising: (1) Kapag bababa ka na, (2) Kapag dinudukutan ka na ng katabi mo at (3) Kapag unti-unti nang tumutulo ang layaw mo dahil nakanganga ka matulog - kailangan mo itong punasan bago makita ng iba.

Balik tayo sa kwento ko, nung una nagagawa ko pumasok ng maaga, minsan alas otso y medya ng umaga pa lang nasa opisina na ako. Pero nung minsan na maranasan ko 'yung makarating sa opisina ng late, hindi naman ako pinagalitan so naisip ko okay lang. Hanggang sa nakasanayan ko nang pumasok ng late, mga alas-diyes o alas-diyes y medya ng umaga. Wala namang naging problema sa mga boss ko basta naibibigay ko ang resulta na gusto nila. Buti na lang nga at hindi ako tinanggal sa trabaho. Siguro pinagtyagaan na lang din nila ang madalas ko na pagka-late dahil ayaw nila na mawala pa 'yung kaisa-isang gwapong empleyado nila. Hindi ko sila masisisi, kung yun man ang dahilan nila. :p

Ngayong nandito na ako sa bagong kumpanya na pinagtatrabahuhan ko, nanibago ako nung una. Dahil kung dati okay lang na pumasok ako ng mga alas diyes ng umaga. Ngayon eh kailangan ko pumasok ng alas-otso ng umaga. Nung March nga, nabigyan ako ng 'love letter' o memo galing sa HR. May verbal warning pa na kasama dahil sa limang beses akong na-late nung February. Gusto ko sanang ngitian at kindatan na lang 'yung nagbigay saken nung 'love letter' para ma-abswelto ako sa kaso ko. Kaya lang lalaki din siya eh, so hindi uubra. No choice ako kundi kumamot-ulo na lang at pumirma sa unwanted 'love letter'.

Buti ngayon, medyo sanay na ako pumasok ng maaga. Na-le-late pa rin naman pero wala nang memo o 'love letter'. Sino ba namang lalake kase ang gustong makatanggap ng 'love letter' sa kapwa niya lalake di ba?

07:19AM (hindi ko kase alam kung paano i-ta-translate sa tagalog ang oras na ito kaya in figures ko na lang nilagay) ng dumating ako dito sa opisina kanina. Naisipan ko ayusin 'yung blogsite ko para sipagin ako ulit mag-sulat. Temporarily, I'm back (sana for good na.) Kung dahil sa paggising ng maaga eh medyo nabawasan 'yung oras ko para sa ultimate hobby ko - ang pagtulog. Ngayon naman, para makabawi, susubukan ko nang magbalik loob sa cheapest form of entertainment at palipas oras ko - ang magsulat.

So goodluck to me. :)

Waiting For You to Leave So I Can Go

Pasado alas-otso na at nasa opisina pa din ako. Parang ganito din kahapon. Maabutan na naman ako ng isang guard na pang-gabi ang shift. Pumasok ako kanina ng 7:52 ng umaga, lampas labindalawang oras na. Para na rin pala akong guwardiya kung tutuusin. Mas guwapo nga lang at mukhang hikain, at least gwapo pa din.

Mga sampung minuto na ang nakalipas ng matapos ko 'yung ginagawa ko. Kung tatanungin mo ako kung bakit ngayon ko lang natapos 'yung ginagawa ko, buong puso kitang sasagutin ng isa pang tanong: "Eh pakelam mo ba?" Hindi. Biro lang. Dahil sa binabasa mo ito, ibig sabihin friends na tayo. At dahil dyan, kelangan mo akong bigyan ng bente pesos - Friendship Fee.

Kapag umaga talaga, mabagal ang paggana ng utak ko. Tinatamad ako kumilos at magtrabaho. kaya sa umaga, parang nagpapanggap lang ako na nagtatrabaho. Pero pagdating ng mga hapon, pagkatapos mananghalian at mag-siesta, dun na ako ganado magisip at magtrabaho. Tulad na lang ngayon. 'Yung mga bagay na dapat kaninang umaga ko pa inumpisahan, ngayon ko lang natapos. Ewan ko ba kung bakit ganun. Para akong nocturnal na professional sa gabi lang pwede at hindi sa umaga. Kahilera ko yata 'yung iba pang mga professional na pang-gabi lang din tulad ng Call Center Agents, bouncer, mga gwardya, mga politikong nasa casino at mga prosti.

Itong ginagawa ko sa opisina ngayon, hindi ito overtime, instead, ito ay overstaying. Hindi nila ako binabayaran sa sobrang oras ko. Pero pwede nila akong habulin at singilin para sa patuloy na paggamit ng computer at kuryente nila kahit wala naman akong mahalagang ginagawa - tulad ng pagsusulat ng blog na ito. Kaya wag ka maingay sa kanila. Kapag hindi na ako ulit nakapagpost pagkatapos neto. Ibig sabihin nahuli ako at natanggal na sa trabaho.

Pauwi na dapat ako kaso kung susundutin ka nga naman ng malas sa ilong, ibabaon pa hanggang sa loob hanggang maabot ang utak. Inabot ako ng malakas na ulan. Hinihintay ko pa itong humina bago ako umuwi. Ang mahirap kase sa aming mga lalake, tamad kami magdala ng payong. Pero masipag naman kami (ay sila lang pala, hindi ako kasama) magdala ng mga magaganda/cute/maporma/pekeng handbag ng mga gelprens.

Ayan na. Mahina na yata ang ulan. Magliligpit na ako ng makauwi na at makapagpahinga. Sa susunod na lang ulet.