Mr. Postman, Mr. Postman, What is it That's on your Mind?

Para mas cool, kantahin mo yung title to the tune of "Mr. Dreamboy.

Member ako nung isang film photography organization before. And during my stay there, nagawa kong makasali sa ilang events na meron sila.

Una, sumama ako sa kanila sa LaMesa Eco Park para mag-photowalk. Naglibot-libot kame, dala ang mga camera namin para mag-kodakan or to use the more modern term - para mag "picture picture."

Pangalawa, sumali ako sa isang event na mala-amazing race. Group play ito. Bawat grupo, may tatlong members at may dalang isang camera. Sa buong araw, magiikot kame sa Metro Manila para kumuha ng mga larawan na ang theme eh "Heroes". Araw ng Kalayaan noon kaya ganun ang theme. Mula Cubao, nakarating kame ng Manila City Hall hanggang Pasay City para mag-shoot. At sa katapus-tapusan, talo ang grupo namin. Pero okay lang, naging masaya naman ang laban.

At pangatlo, yung "Unsent", isa itong iniative to somehow help the postal industry in the country. Maraming sumali dito. Ang objective lang ng event eh mag-print ng tatlong original photos na ikaw ang kumuha. Tapos lalagyan mo ng mensahe, parang postcard. Kahit ano, ikaw ang bahala. Tapos, yung mga nagawa mo nang postcard, eh ipapadala mo sa address na binigay nung Admin. Sila ang tatanggap ng lahat ng entries, iipunin at saka ipapaskil sa exhibit.

Hindi ako nakapunta nung event, pero yung isa sa mga contact ko sa multiply, naka-attend siya, and it so happened na nakuhaan niya 'yung isa sa mga postcard na gawa ko. Ako na ang sikat and secretly proud. Hihi. :)

< picture galing sa multiply account ni Hanna. Salamat. :) >

Medyo ma-emo nga lang 'yung message ko. Kung bakit ganyan, hindi ko na maalala. Tapos nakakadiri pa kase ang pangit nung hand writing ko. Pero okay lang, at least pag nakikita ko ito, pakiramdam ko, personal na personal ang dating.

Ang mas memorable sa event na ito eh yung mismong pagpunta sa Manila Post Office para maghulog ng sulat. Pumunta ako sa isang maliit na 'window' at bumili nung stamp o selyo at saka inihulog ang sulat dun sa classic na "mail box" nila.

Sakto naman, kanina, nung nanonood ako ng iWitness, tungkol din sa postal service ang istorya.

Medyo mahina na din ang postal industry sa bansa. Ang kalaban mo ba naman eh E-mails at SMS/MMS, sino pa gagamit ng "Snail Mail"? Kaunti na lang panigurado.

Somehow, nakakabawi pa naman daw ang kumpanya ng mga kartero, these past few years, kahit papaano eh kumikita na ang PhilPost - isang sangay ng gobyerno na nangangasiwa sa mga liham na pinapadala at pinapaikot sa loob ng bansa.

Hindi pa din ito sapat - sabi sa tsismis, 'yung magandang building ng Post Office sa Maynila, bibilhin ng isang international firm para gawing Hotel o isang University.

Paano na ang mga sulat?

Kaya bilang kaunting tulong, gusto ko sanang aayain 'yung isang kaibigan kong blogger din na magpasimula din ng isang "Snail Mail Sending" event.

Ang gagawin lang naman eh mangongolekta ng mga addresses online (either residence or office address) mula sa lahat ng sasali. Tapos, lahat ng kasali, eh gagawa din ng 3 postcards. Yung 3 postcards eh ipapadala sa tatlong tao mula dun sa listahan nung mga kasali din. So para lang tayong nagpadala ng mga postcards sa isa't isa. 'Yung pagpili sa kung sino ang padadalhan mo, siyempre idadaan sa raffle nung mga Admin or kung sino man ang mangangasiwa nitong event na ito.

Magiging masaya naman siguro ito di ba Nicole?

At isa pa, tingin ko, bawat isa sa atin, dapat kahit papaano eh maranasang maghulog ng sulat sa Post Office kahit minsan.

Enjoyin mo ang pagbili ng stamp o selyo. Pati na din ang pagdila at pagdikit nito sa postcards mo.

Tip: Kung ayaw mong dilaan ang selyo, meron silang maliit na lalagyan ng tubig, basain mo na lang ang selyo gamit yun saka mo idikit. :)

Let's be a Soldier of Love #1

Nakikinig ako ng FM Radio gamit ang celfone ko. Eto ang ginawa kong libangan habang nasa biyahe pauwi. Matagal tagal din ang bibiyahihin ko - 3 Tren at isang jeep ang dapat sakyan - kulang kulang dalawang oras bago makauwi sa aming munting tahanan. Kaya ayun. yung FM Radio sa celfone ko ang aking napagdiskitahan.

Sa Magic89.9 ako nakikinig na station. Lunes kase - Manyak Monday sa Boy's Night Out, tapos andun pa si Ramon Bautista (Master!), eto na lang yung pinapakinggan ko na Radio Show pag gabi (kapag naaalala ko at hindi nawawala sa mapurol kong kokote).

As usual, mga usapang lalake pa din ang meron, usapang nakakatawa. Napag-usapan kung paano ang tamang paraan ng pagpahid ng lotion sa mga babae sa Boracay. At kung paano mag-landi kapag nagpapahid ng lotion sa likod ng mga babae sa Boracay. Hindi ko mapigilang mapangisi habang nasa tren. Malamang, merong isa sa mga pasahero na na-weirdohan sa akin nung nakita niya akong biglang ngumingiti, hindi niya lang ako pinansin kase siguro, nai-intimidate siya masyado sa kagwapuhan ko. Oh well, hindi ko siya masisisi.

Ang nagulat lang ako kanina, meron silang bagong segment na "Love Lines", parang love stories sharing on-air tapos bibigyan ka nila ng payo. Medyo trip ko din naman yung mga ganitong kwentuhan kaya, pinakinggan ko na din.

Isa sa mga istorya, na bibigyan natin ng title na "Story #1":

Bawal na pag-ibig daw - isang lalake na may karelasyon na isang babae from a Chinese family. Eh alam mo naman tong mga singkit. Ang kay Juan, para kay Juan. Ang kay Ma Mon Luk, para kay Ma Mon Luk. Simply put, ang Chinese ay para sa Chinese. 2 years na din magkarelasyon yung lalake at babae kahit hindi aprubado nung pamilyang singkit nung babae.

So ang problema ng lalaki, hindi ko na maalala eksakto, pero parang ganito (kung mali man ako, pagpasensyahan niyo na, itama niyo na lang tapos batukan niyo ako online) - Okay pa ba na ipagpatuloy niya 'yung relasyon nila kahit alam niyang hindi siya tanggap nung pamilyang singkit nung babae.

Sabi nila Ramon at Sam YG, wag na muna masyadong isipin ang future nilang dalawa. Enjoy the moment. Kung ano ang meron sila ngayon bilang magkarelasyon, enjoy-in muna nila, kahit medyo hindi aprubado ang pamilya ng babae. Tapos sabi pa, malay daw nila na pagkatapos ng ilang taon, maghihiwalay din sala - ang mahalaga, nag-enjoy sila sa company ng isa't isa.

Parang ganyan 'yung pagkakatanda ko.

So ako naman, nag-iisip, medyo kontra ako. Kung ako lang 'yung kausap nung lalakeng caller, eto sasabihin ko.

Una, itatanong ko kung nakikita niya na ba ang sarili niya na kasama 'yung babaeng intsik ng pangmatagalan? Let's think long term na. Sabi nga nung isang kaibigan ko, hindi ka dapat nakikipagrelasyon para subukan lang kung magiging okay kayo, kung uubra ba, kung may chemistry ba. Kung "Oo" ba o "Hindi" o "Pwede", parang Pinoy Henyo lang. Dapat, papasok ka sa isang relasyon kase gusto mo, kase gusto mo na umubra kayo. Gusto mo na maging okay kayo at gusto mo na "Oo" kayo, never "Hindi" at lalong never "Pwede".

Kung sumagi naman na sa isip nung lalake na sila na nung babae pang-matagalan, then para sa akin, no turning back na. Laban kung laban na yan. Salubungin na ang agos. Pandilatan na ng mata ang mga singkit na intsik. Kapag nasa tabi mo na yung tao na naisip mo na paglalaanan mo ng buhay mo, papakawalan mo pa ba?

Kaya lang may pre-requisite yan, parang English, may 101 bago mag 102. Ganun din sa Love. Bago maglakas ng loob na makipaglaban, dapat handa ka. Siguraduhin mong matibay ang determinasyon mo para maging maunlad sa buhay. Kailangan maipamukha mo sa kanila na bukod sa Neber-Ending-Lab, eh mabibigyan mo din ng pinansiyal na kaginhawaan 'yung babaeng pinaglalaban mo at sinusubukan mong kuhain sa kanila. Isa kase ito sa mga tinitingnan ng mga Intsik (sa palagay ko lang ha) - ang iyong estadong pinansiyal/ekonomikal. Kung sakali namang hindi ka mayaman o "may kaya" lang, okay lang yan, somehow magiging masaya din naman kayo - medyo lalayo nga lang kayo sa pamilya ng babae para hindi ka masyadong magisa sa sabaw na gagamitin sa Mami. Okay na yung masaya kayo, pero siyempre, mas masaya kung aprubado sa lahat ng panig ang pagsasama niyo. Hindi ka man Chinese tulad nila, kapag naipakita mo naman ang iyong "Tunay na pagmamahal" (naks!) at "Malamang Bank Account". siguro naman, kahit papaano, matatanggap ka nila pagdating ng tamang panahon.

Lahat nag paghihirap na pagdaraanan. Lahat ng sakripisyong gagawin. Lahat ng pagod at hirap na dapat tiisin. Mababawi naman lahat yan kapag sa huli, nakasama mo na sa buhay yung isang tao na pinaglaban mo para maging sa iyo.

PERO!

Oh yes! Isang malaking 'PERO' (clue: hindi ito yung bansa ha, PERU 'yun. wag kang tanga)

Kung wala pa namang kasiguruhan na siya na talaga yung babaeng pang Happily-Ever-After mo, eh tama lang na enjoy-in mo lang muna ang bawat oras na meron kayo, basta dapat legal. Hindi palaging patago. Kahit pa sabihing hindi aprubado ang pamilya ng babae sayo. Anu't anu mang ang sitwasyon, ilagay sa tama ang lahat. Ipagpaalam ang mga lakad kung kailangan. Magpakita sa mga magulang niya para kahit .01 percent eh pagkatiwalaan ka naman nila. At siguradahin na palaging ihatid ang babae pagkatapos ng date, hindi yung palaging "Sundo't Hatid" na lang. If you know what I mean. :p

My 5 Years of Battle is Near its Ending

May 2007 nung maka-graduate ako with Bachelor of Science in Computer Science sa Polytechnic University of Manila (PUP), Sta. Mesa Campus.

Apat na taon din kaming nagtiis nuon sa pagpasok sa klase, pagsagot sa mga exams at pangongopya ng assignments pati na din ng mga sagot sa exams. Lahat yan pinagdaanan namin. Siyempre, normal na estudyante din naman kami.

Pero pagkatapos ng apat na taon, hindi basta basta matatapos ang lahat. Magmamartsa ka na nga lang para sa graduation eh magaasikaso ka pa ng sangkatutak na papeles para lang maging opisyal ang paglalakad mo paakyat ng entablado hanggang sa maiabot sa iyo ang peke mong diploma.

Buong eskwelahan namin noon eh halos nalibot na namin para makakumpleto lang ng clearance. Kailangan pang pumila sa cashier para bayaran kung ano man ang dapat bayaran. Ang kaso, yung pila sa cashier namin, parang pila sa pelikula nila John Lloyd at Bea (or Sarah), o kaya parang pila sa Will Time Big Time - Box Office Hit.

Kahit naman ganoon ang sitwasyon, sulit pa din ang lahat kapag tapos na ang lahat. Graduate ka na. At kasama ka na sa malaking istatiska ng mga walang trabaho sa bansa, pero pansamantala lang. Siyempre makakahanap ka din naman agad ng trabago mga 1, 2 o 3 buwan pagkatapos mong makapagtapos, yun eh kung susuwertehin ka o kung may 'backer' ka.

Kapag natanggap ka na sa trabaho, eto naman ang mga kailangan mong asikasuhin.

1. NBI Clearance
2. 1x1 or 2x2 photos o kaya whole body picture (kapag napagtripan ng kung sino mang nag-re-recruit sayo)
3. Birth Certificate
4. Pre-employment medical exam - kung saan bubusisiin ang dapat busisiin at susundutin ang dapat sundutin. (Hindi kasama ang ilong, siyempre)

at siyempre, hindi mawawala sa listahan ang ...

5. Transcript of Records (TOR), Certificate of Graduation at Diploma.

Yung TOR, Certificate at Diploma, hindi naman urgent ito. Alam naman ng mga nag-re-recruit na matagal na proseso ang pagaasikaso ng mga school records. Kaya, papayagan ka nila kapag sinabi mong "To follow" na lang ang school records mo.

Eto yung sinabe ko dati dun sa una kong employer. Dalawang buwan pagkatapos maka-graduate, may trabaho na ako at magte-training bilang isang programmer. Ang mga kulang ko na lang sa requirements ko eh yung TOR, Certificate at Diploma. Kaya sabi ko, "To Follow" na lang.

Mukhang naaliw naman ako sa trabaho ko. Na-assign ako sa kung saan-saan - sa Makati, sa Camp Aguinaldo at sa U.N Avenue, Manila. Hindi naman na nag follow up saken yung HR namin noon kaya hindi ko na inasikaso yung school records ko. Nakapagtrabaho ako ng lampas tatlong taon sa kanila.

Tapos, nung July 2010, lumipat ako ng trabaho. At tulad ng dati, sabi ko: "To Follow" na lang ang school records. Hindi ko agad naasikaso yung mga school records ko sa P.U.P. 2011 na nung nakabisita ako sa dating unibersidad na pinapasukan ko para asikasuhin ang dapat asikasuhin. Ang malas lang kase may mali pala sa mga records ko. Ang sabi sa akin, ayusin ko lahat ng detalye tapos bumalik ako sa kanila ng February 11, 2011 para maasikaso nila ulit ang mga papeles ko.

Eh dahil nga sa "kasipagan", tinamad na ako bumalik pa sa kanila, hanggang sa hindi ko namalayan, 2012 na pala. Nagresign ako sa trabaho ko at lilipat na naman sa panibagong kumpanya. Ngayon, mas mahigpit. Hinahanap talaga ang T.O.R., Certificate at Diploma ko. Kaya netong nakaraang linggo lang, bumalik ako sa PUP para asikasuhin ulit ang lahat. Naitama ko na ang dapat itama. Naibigay ko na lahat ng dapat kong ibigay (maliban lang sa puri ko (kase wala na) at ang good looks ko (na hindi ko talaga pwedeng ibigay dahil eto lang ang puhunan ko sa mundong ito)).

Sa wakas, pagkatapos ng limang taon, nakuha ko na 'yung T.O.R. ko at Certificate of Graduation. May bonus pa nga kase nakuha ko na din ang Memorabilia o Yearbook namin. Ang Diploma na lang sana ang kulang para kumpleto na, kaso hindi ako umabot sa cut-off time ng releasing.

Kung nakuha ko lang sana 'yun, tapos na ang limang taong pakikibaka ko para lang sa School Records na pinaghirapan ko. Ngayon, kailangan ko pang bumalik doon bukas, Lunes ng umaga, para lang sa Diploma. Hindi na ako pwedeng tamarin dahil kapag hindi ko pa naasikaso ito, aabutin na naman ako ng panibagong limang taon. Pag nagkaganoon, baka sa sunod na punta ka sa PUP, kasama ko na ang panganay na anak ko.

< Ang aking Yearbook >

< Ang aking Certificate of Graduation >

at siyempre ...

<< cue Drum Roll here ... >>

< Ang aking Transcript of Records - siyempre hindi ko ipapakita ang grades ko, baka kase kainggitan mo eh. :p >

When you have no money, just count 1,2,3

Grade 3 pa lang ako nung natuto ako bumiyahe mag-isa pauwi mula sa eskwalahan namin hanggang sa bahay namin sa Blumentritt. Isang sakay lang naman ng jeepney ang magiging biyahe ko. Isang biyahe ng jeepney araw araw na kadalasan ay may kasamang kaibigan, tawanan, katangahan at dayaan.

Lunch time ngayon, recess noon. Eto ang tawag sa libreng oras namin nung elementary school pa ako. Araw-araw, may mga estudyanteng naka-toka na pupunta sa canteen at kukuhain ang rasyon ng pagkain.

Ang menu:

Tinapay - Isa ito sa mga main dish. May palaman na tuna spread, peanut butter at minsan, ang aking paborito, cheese pimiento.

Juice - Siyempre, kapag may tinapay, kailangan may inuming panulak. Madalas ay orange juice (na maligamgam) at minsan naman eh cold chocolate drink (na maligamgam na din pagdating sa classroom).

Soup - Kapag walang juice, eto naman ang nagiging alternative na inumin/pagkain para sa mga estudyante. Minsan miswa. Minsan naman champorado. At minsan eh weird na soup na hindi mo alam kung ano.

'Yung juice o soup ang nakakainis sa lahat. Malayo kase ang canteen mula sa classroom namin. Kapag kukunin na namin ang mga juice sa canteen, nakalagay na ito sa mga baso na nasa tray. Ang challenge eh hindi dapat maubos ang inumin na laman ng mga baso habang pabalik kami sa aming kwarto. Okay lang yung may natatapon na kaunti, pero malas lang kapag nadapa ka at natapon mo lahat ng maligamgam na orange juice na dala mo. Abono ka! Buti na lang at hindi nangyari sa akin ito.

Bukod sa tinapay, juice at soup, may iba pang laman ang tray ng pagkain para sa mga estudyante.

May nilagang itlog.

May tikoy na naka-rolyo at may palamang monggo sa gitna.

At may pansit/spaghetti na nakalagay sa clear plastic bag. Eto 'yung cool noon. Kapag bumili ka kase ng pancit o spaghetti, wala namang ibibigay sa iyo na kutsara o tinidor. Dahil dito, natuto akong kumain ng pancit at spaghetti ng nakaplastic kahit walang tinidor.

Nung mga panahon na nasa elementary ako, naranasan ko din na naubos 'yung pera ko kakabili ng mga pagkain na itinitinda loob at labas ng paaralan. Malakas pa loob ko noon kase alam ko kahit wala na akong pera, makakauwi ako kase may kakilala akong tricycle driver na madalas dumadaan malapit sa lugar namin. Malas lang nga kase nung oras nung uwian, hindi ko nakita 'yung tricycle driver na kakilala ko. No choice ako kaya naglakad ako pauwi.

Nung minsan naman, naubusan ulit ako ng pera, tinatamad naman ako maglakad kaya kahit walang pera eh lakas loob pa din akong sumasakay ng jeep. Nakakalusot naman ako pero nung isang beses, may driver na nakahuli sa akin.

Nasa tapat na ng isang ospital na malapit sa bahay namin 'yung jeep na sinasakyan ko. Tapos bigla akong tinawag ng driver.

Driver: Boy! Hindi ka pa ba nagbabayad ah.

Ako: Nagbayad na po ako.

Driver: Bayad 'nung kasama mo 'yun kanina eh. (kasabay ko kase 'yung isang kaklase ko noon.)

Ako: Hindi po sir, akin po yun. Bayad ko po 'yun. (oo, sir ang tawag ko kay manong driver).

Pero alam ko sa sarili ko na hindi pa talaga ako nagbabayad ng pamasahe. Nahuli na ako eh, ang magagawa ko na lang eh magdahilan dahil ang baya ay hindi kailanman aamin sa kasalanan niya.

Driver: Ikaw ha, hindi ka nagbabayad ha. O sige na, hayaan mo na. Bumaba ka na.

Sakto naman at nasa babaan na din naman na ako. Bumaba ako sa jeep, naglakad palayo at hindi na lumingon pa. Mamaya magbago pa isip ng driver at pilitin pang singilin ako.

Sabi ko nga sa sarili ko noon, hindi na ako uulit sa ginawa ko. Hindi na ako mag-wa-one-two-three (eto ang tawag sa hindi pagbabayad ng pamasahe ng mga pasahero ng jeep). Pero hindi din ako nakinig sa sarili ko, ginawa ko ulit ito ng ilang beses pa. Mukhang sanay na ako kase hindi na ako nahuli pa ulit. Good job!

Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit ko ito kinukwento sa inyo. Pero since tapos na din ang kwentuhan, gusto ko lang matutunan niyo ang mga bagay na ito:

1. Wag mag-uubos ng pera sa recess.

2. Wag mag-one-two-three sa jeep.

3. Kung mag-wa-one-two-three ka, galingan mo at wag magpapahalata.

4. Kung mahuli ka, wag aamin hangga't maari.

5. Kapag nahuli naman at wala ka nang kawala, lumundag ka na palabas ng jeep habang umaandar pa ito sabay takbo palayo.

Biro lang 'yung number 5. Wag na wag niyong gagawin ito ha, mga bata.

Weighting

Minsan, gusto ko din maging educational ang blog ko, kaya for today, bibigyan ko kayo ng trivia:

Alam mo ba na ang past tense ng word na 'weigh' ay 'weighed' at hindi 'weighted'?

At ang present tense naman ng salitang yun ay 'weighing' at hindi 'weighting'.

Pwedeng 69% (ngisi) ang chance na tama ang trivia ko at 21% ang chance na mali ito. Wala na akong pakialam dun. Gusto ko lang naman mag-mukhang matalino kaya nilagay ko ang useless na trivia na yan.

At kung bakit ang 'weighting' ang title ng blog na ito, malalaman mo din mamaya, sana.

--

Pa-deep effect.

Naniniwala ako na isang parte sa buhay ng tao ang journey o paglalakbay.

It is through our journeys in life that we discover who we are. It is also trough journey that we were able to meet people which will later on become our friends or one of the closest person in lives - or even become our partner in lives.

Oha! Ang galing ko mag-english ano? Umamin ka humanga ka.

Sa buhay natin, marami naman talaga tayong pagdadaanan. May mga magagandang babae experience at meron din namang mga pangit na kaibigan.

Hindi naman maiiwasan yan, meron kaseng 'Law of Duality' or 'Law of Polarity' na somehow nagsasabi, lahat ng bagay eh dapat may kabaliktaran. So kung may magandang experience, dapat meron ding panget. Sa parehong paraan na kung mayroong gwapong blogger (ahem), may panget na reader.

Pero regardless kung maganda or pangit man ang mga naging boyfriend/girlfriend mo. At regarldess din kung maganda or pangit ang mga life experiences mo, somehow hindi mo maitatanggi na meron ka pa ding natututunan sa bawat bagay o karanasan na pinagdadaanan mo.

And that's the purpose of the journeys we are going through everyday in our lives - to learn things on our own, either the easy way or the hard/hurtful/painful/masakit/nakakaiyak/hard way.

Shet! Popoygelo, ikaw ba talaga ito?

Popoygelo: Oo ako ito! Problem?

--

Searching.

Isa din ito sa mga ginagawa natin sa buhay natin. There are times that we look for things that we think can make us happy, either material things or companionship from other people around us. (Napapadalas pag-e-english ko ah).

Naghahanap tayo ng damit na babagay sa atin.

Naghahanap tayo ng gusto natin kainin.

Naghahanap tayo ng ikabubuhay natin at ng pamilya natin.

Naghahanap tayo ng isang tao na mamahalin natin at mamahalin din tayo pabalik. Kung sakaling nahanap mo na ito, well, congratulations, at least tapos ka na sa isang bagay sa buhay mo. May achievement ka na. High Five!

--

Kung may searching, siyempre, may weighting este waiting din.

Waiting.

Bukod sa paghahanap, minsan naman eh naka-steady lang tayo at naghihintay na dumating ang anumang bagay o pangyayari sa buhay natin.

Parang si Juan Tamad, hinihintay niya lang malaglag 'yung bayabas sa bibig niya. Iniisip ko nga, baka mas nauna siyang naka-discover nung gravity kaya lang hindi niya agad na-prove kase naunang nalaglag 'yung mansanas sa ulo ni Sir Isaac Newton. Mas sikat ngayon tuloy si Pareng Isaac. Sikat din naman si Juan, pero sa negatibong bagay nga lang.

Nung nakaraan, halos libutin ko ang buong manila para lang mag-process ng mga dokyumento para sa kumpanyang lilipatan/babalikan ko. Nakarating ako ng Quezon City, Mandaluyong, San Juan at Maynila para lang mag-asikaso ng NBI Clearance ko.

'Yung NBI Clearance, number one yan sa mga bagay na kadalasang hinihintay ng bawat Pilipino, lalo na yung sa mga naghahanap ng trabaho, locally and abroad. Ewan ko ba naman kase kung bakit hindi maisipan ng mabilis na paraan ang pagpoproseso ng dokyumentong ito. Wala bang mas madaling paraan? I'm sure meron yan, hindi pa lang naiisip ng mga taong dapat nag-iisip nito.

Sa isang mall sa Maynila, lampas 4 na oras akong naghintay sa pila hanggang sa makarating ako sa step 1 ng pagpoproseso ng dokyumentong magpapatunay na hindi ako kriminal, mukhang kriminal lang. Mula sa Step 1 hanggang sa pag-re-release nung NBI Clearance ko, wala pang 30 minutes inabot. Mas matagal pa 'yung oras na pinila ko kesa dun sa buong prosesong dapat pagdaanan ko.

Sabagay kasalanan ko din naman, tanghali na din kase ako. Nevertheless, may pagkukulang pa din sila. Dapat alam nila na may mga taong preferred na matulog pa hanggang alas-siyete ng umaga at maiisip lang mag-ayos ng NBI Clearance ng mga alas-nuwebe o alas-diyes na ng umaga. (Nagdadahilan?)

After ko makuha 'yung NBI Clearance ko, napadaan ako ulit dun sa lugar nung mahabang pila. Madami pa ding naghihintay. Gusto ko sana itaas at ipagyabang sa kanila 'yung bagong print kong NBI Clearance. Tapos, gusto ko sanang sabihin na.

"May NBI Clearance na ako. Kayo wala pa. Mamatay kayo sa inggit at sa kakahintay. Bwahaha."

Kaso naisip ko, baka ulanin ako ng masasamang tingin at ng mga matutulis na black ballpen, kaya hindi ko na lang tinuloy 'yung eksenang naisip ko.

Naglakad ako palabas ng mall at saka tumuloy sa isa pang mall para naman magpamedical.

So there!

End of Story. :)

Once In A Blue Moon

Nuong mga nakaraang taon, may quota ako pagdating sa pagsisimba.

Once a year lang.

Hindi ko naman yan itinakda personally, napansin ko na lang bigla, isang beses lang pala akong nagsisimba buong taon.

Easter Sunday!

'Yun lang ang okasyon kung kailan ako nadadayo ng simbahan. Dati, uma-attend pa ako ng simbang gabi (kahit sa unang simbang gabi lang, the rest di na napupuntahan). Nung high school at college pa ako nun. Pero ngayong may trabaho na ako, hindi kaya ng biological clock ko ang gumising ng mas maaga sa alas-siyete ng umaga, what more 'yung um-attend ako ng pang-madaling araw na misa?

These past 5 years, naka-ka-attend ako ng misa para sa Pasko ng Pagkabuhay. Ewan ko kung anung meron, pero for this type of religious occasion, maaga akong nagigising - at nakakasabay pa ako sa prusisyon at around 4:30AM or 5:00AM.

Siguro, si Bro, ginigising niya talaga ako ng maaga tuwing Easter Sunday. Pagkatapos niya ako gisingin, ngingisi siya at sasabihing:

Bro: "Haha! Huli ka ngayon balbon, nagising ka ng maaga kaya wala kang dahilan para hindi um-attend ng party party ko."

Wag ka mag-alala Bro, hindi naman ako nawawala sa party mo netong nakahuling apat na taon. 'Yun nga lang wala akong regalo. Tagay na lang tayo ng wine pulutan tinapay, gusto mo? Biro lang po.

First Year:

Nung 2008 ako unang nag-attend ng Easter Sunday mass mula nung nalipat kami sa Q.C. Ako lang mag-isa ang pumunta, kasabay ko ang sangkatutak na tao na ni-isa wala naman akong kakilala. Ewan ko lang kung bakit, pero preferred ko na magsimba ng ako lang mag-isa, walang ibang kasama. Pwera na lang pag si kumander ang kasama ko, mas okay.

Second Year:

2009 nung nagsimba ako para sa Easter Sunday, dala ko 'yung Film Camera ko na inuumpisahan ko pa lang aralin kung paano gamitin.

(Hindi ko ma-upload ang image kaya eto na lang ang link)

Third Year:

Nung 2010, nagulat ako one time ng sumama si kuya sa akin sa pagsimba. Mukhang ginagaya niya na yata 'yung kota ko na isang dalaw sa simbahan kada isang taon. Pareho pa schedule namin.

Fourth Year:

2011, kasama ko ulit si kuya sa pag-attend ng misa. Nakasabay kami sa prusisyon at umabot kame sa 'salubong'.

Ang special lang netong taon na 'to. lumampas ako sa quota, nakapag-simba kase ako nung Ash Wednesday, plus pa yung pag-attend ko ng misa nung Easter Sunday, edi dalawa na. Tapos the next few months, naging semi-consistent na ang pagsisimba ko every Sunday.

Fifth Year:

2012, current year.

Napuyat ako kaka-nood ng isang anime series at kakalaro ng isang application sa facebook. Hindi ako nakatulog at hindi ko namalayan na alas-3 na pala ng umaga. Sabi ko kase magpapaantok lang ako, ang nangyare, hindi na ako nakatulog.

Pinag-isipan ko mabuti kung magsisimba pa ba ako o hindi. Baka kase pag nagsimba pa ako, saka naman ako dalawin ng pagod at antok. Siyempre ayaw ko naman matulog sa simbahan.

Napagdesisyunan ko na hindi na lang ako magsisimba, magpapatuloy na lang ako sa "pagpapaantok" sa sarili ko hanggang sa makatulog ako. Nakikipag-bargaining pa nga ako kay Bro. Sabi ko, nung mga nakaraang taon naman um-attend ako sa party niya, ngayon lang hindi. Pagod kase ang katawan ko, alam ko maiintindihan niya ako. At wala namang malakas na kidlat na bumaba sa lupa at tumama sa akin, so siguro naniwala naman Siya sa pagdadahilan ko.

Si Bro, mukhang may naisip na naman na "magandang plano" ang operation "Wag patulugin si Popoygelo: kaya nga ...

4:30 AM na, hindi pa rin ako nakakatulog. Naririnig ko na ang putok ng mga quitis, ibig sabihin naandyan na ang prusisyon. So sabe ko, okay lang, hindi naman ako magsisimba nga yon.

At the very last minute, binawi ko 'yung una kong desisyon. Para lang akong babae na biglang nagbago ng isip (no offense sa mga babaeng makakabasa neto. :p) Kumilos ako ng mabilis, nagbasa ng towel at saka pinunas sa katawan. Hindi kase ako pwedeng maligo dahil puyat ako, yun kase ang sabi nila. Naglagay ako ng deodorant para siyempre hindi mangamoy tapos nagsipilyo.

In less than 15 minutes, nakalabas ako ng bahay, sumakay ng tricycle papuntang simbahan. Kasabay ko sa tricycle 'yung dalawang pinsan ko at isang pamangkin. Sa may Grotto daw sila sa Bulacan kaya hindi na ako sumama hanggang doon. Dumiretso ako sa simbahan kung saan ako dumadalo ng Pasko ng Pagkabuhay for the last 4 years.

At dahil dun, nakumpleto ko lahat ng misa para sa Easter Sunday from 2008 to 2012. Siguro, dapat panindigan ko na ang pagsisimba tuwing Pasko ng Pagkabuhay, after all, hindi ko rin naman pwedeng tuluyang talikuran ang "Bromance" ko with God. :)